Upravo ova bolest istorije tema je veličanstvenog romana Daše Drndić zavodljivog imena Belladonna. Tekst pripoveda sudbinu Andreasa Bana kroz istoriju bolesti i postepeno obrće situaciju, šireći priču od pojedinačnog ka opštem, govori o pošasti istorije, o nemilosrdnosti usuda, o zlu koje čuči u svim ljudima i ćutanju kojim se to zlo hrani i raste. Andreas Ban, pisac, intelektualac, osoba koja se suprotstavlja redukciji iden­titeta razboleva se, dobija redak rak dojke i niz drugih bolesti. Njegova borba protiv boleština, njegovo suprotstavljanje i od­bijanje da im se potčini, da se preda, da postane bolesnik, da se svede na telo pod terapijom, na krpenu lutku, u stvari pred­stavlja bitku za pravo na ličnost, pravo na sopstvo, pravo na mnoštvo identiteta i na različitost. Jer Andreas Ban jeste raz­ličit i neuklopiv.

Vladimir Arsenić

Daša Drndić rođena je u Zagrebu 1946. godine. Preminula je 2018. Studirala je engleski jezik i književnost na Filološkom fakultetu u Beogradu, kao Fulbrightova stipendistkinja magistrirala je na Southern Illinois University, a potom i studirala na Case Western Reserve University. Radila je kao urednica u izdavačkoj kući „Vuk Karadžić“, kao profesorica engleskog jezika na Narodnom univerzitetu „Đuro Salaj“ i urednica-dramaturškinja na Radio-televiziji Beograd. Doktorirala je na Sveučulištu u Rijeci, gdje je na Odseku za anglistiku predavala modernu britansku književnost i kreativno pisanje. Objavljuje prozu, književnu kritiku, analitičke radove i prevode u časopisima i književnim listovima te igrane i dokumentarne radiodrame.

Dosad objavljena prozna dela: Put do subote, 1982; Kamen s neba, 1984; Marija Częstohowska još uvijek roni suze ili Umiranje u Torontu, 1997; Canzone di guerra, 1998; Totenwnade, 2000; Doppelgänger, 2002; Leica format, 2003; After Eight, 2005; Feministički rukopis ili politička parabola, 2006; Sonnenschein, 2007; April u Berlinu, 2009; Belladonna, 2012. i EEG, 2016.

Hodie mihi, cras tibi. Quis evadet?

Ali kako se snaći na takvom mestu, u republici Srbiji, a ne govoriti srpski? I to je ono što junakinja Ivana Bulatović, na način nezabeležen u našim književnostima, radi: uči srpski.

Srđan Srdić

Ivana Bulatović je diplomirala na FDU, 1999. Zbirku Ruska i druge priče, objavila je u Nolitovom izdanju 2009. Objavljivala je priče u Koracima, Poljima, Sarajevskim sveskama, Gradini.
Živi u Beogradu.

Nemoguć je Srpski jezik, nemoguć!

Draga mama ...

Ovo je žensko pisanje, ono koje žena piše za žene, gađajući u samu srž ženskog bivstva.

Vladimir Arsenić

Senka Marić piše poeziju, prozu i esejistiku. Objavila je tri zbirke poezije i roman Kintsugi tijela.

Dobitnica je nekoliko književnih nagrada, između kojih se ističu evropska nagrada Vitez/škinja poezije 2013., prva nagrada Zija Dizdarević 2000., te 2019. godine nagrada Meša Selimović za najbolji roman objavljen 2018. na teritoriji Bosne i Hercegovine, Srbije, Hrvatske i Crne Gore.

Urednica je internetskog portala za književnost, kulturu i umjetnost strane.ba.

Zaronim. Buka prestane. Pod vodom ne postoji ništa. Mirno je, bistro kao smrt. Utješno. Želim ostati tu. Izronim.

Ostale su krhotine ....

Roman Sami čitaoce ne ostavlja ravnodušnim. Napisan jezikom sočnim i duhovitim, smešten u poznato okruženje kolektivne paranoje koja je dodatno pojačana „geološkom pobunom“, Koščecova knjiga je prvi roman pandemije koji stvari stavlja izvan konteksta teorije zavere i manihejske podele na dobro i zlo. On pokazuje, s pravom i precizno, da smo za sve krivi svi mi, sami.

Vladimir Arsenić

Marinko Koščec je rođen 1967. u Zagrebu. Kao za inat drugim mogućnostima, ako nije da dokaže neinteligenciju, sa svakog puta tamo se i vraća. Godine 2000. definitivno odustaje od profesionalnog bavljenja šahom, nogometom (to je onaj sport koji vi Srbi zbog meni neshvatljivih razloga zovete fudbal), rock muzikom i ribolovom, te se zapošljava kao nastavnik francuske književnosti na Filozofskom fakultetu. Godine 2002. daju mu netom izmišljenu nagradu „Meša Selimović“ za roman Netko drugi; malo se razočarava kad je sljedeće godine daju nekom trećem. Godine 2003. daju mu pola nagrade „VBZ“ za Wonderland; čini se da to prima još lošije jer mu više ne daju nagrade. Ne znajući bolje, svejedno nastavlja pisati romane. Sami mu je osmi.

a koja je poanta svega ovoga
što ti želim poručiti
ništa više od ovoga što piše jedina je poanta da nema poante ne gubi vrijeme tražeći je
uzmi koliko možeš dok te ne uzmu

Zvonko - Nedjelja, 22. 3. 2020.

Niko u ovoj knjizi nije bezbedan.

Srđan Srdić

Hristos Asteriju je rođen u Atini 1971. godine. Studirao je nemačku i savremenu grčku književnost na univerzitetima u Atini, Vircburgu i Berlinu. Bio je šef katedre za germanistiku u Evropskom centru za književno prevođenje, a kasnije je radio kao investicioni konsultant u jednoj velikoj grčkoj banci. Dobitnik je književne stipendije Berlinske akademije umetnosti (2013), Fulbrajtove stipendije (2015) i književne stipendije Senata Berlina (2020). Objavio je tri romana i zbirku kratkih priča i preveo nekoliko knjiga s nemačkog. Od 2016. godine radi kao koscenarista i istraživač na dokumentarcu Queen of the Deuce (Exile Films / Storyline Entertainment). Trenutno predaje na Slobodnom univerzitetu u Berlinu.

Jesam li ja to usnio košmar?

Psalam

Nakon smrti partnerke, Hil dolazi u svoju rodnu kuću, gde se njegov stari i bolesni otac sprema da sat- kulu, koja za Hila predstavlja vezu sa detinjstvom i majkom koju je prerano izgubio, pretvori u smeštaj za iznajmljivanje. Tamo ga dočekuje očeva negovateljica Trudi, veganka i vlasnica psa, večito obučena u preveliki teget džemper s pletenicama. Trudi, po svemu sudeći, vodi glavnu reč u životu njegovog oca, i Hilu se to ne sviđa. U stvari, on se ne oseća dobro, ne želi ni sa kim da komunicira, ne želi ni sa kim da se druži. Njegova mantra je: Ništa se loše ne dešava kada se ništa ne dešava. Nežnost koju oseća prema svom mačku Dejvu Hil će, ipak, uskoro početi da oseća i prema Trudi, mada već zna da će ih njeni planovi brzo razdvojiti.
Idiosinkratičnim, eliptičnim stilom i pripovedanjem u prezentu, savršeno prilagođenim temi, Ričard Ovejn Roberts ispisuje jednu savremenu ljubavnu priču, priču bez pravog početka i kraja, priču koja nije čak ni prava ljubavna priča, ali čije junake volimo i onda kada nas nerviraju, i koje ćemo teško zaboraviti.

Dunja Ilić

Ričard Ovejn Roberts 2015. godine objavljuje debitantsku knjigu priča Sva mesta na kojima smo živeli, posle diplome osnovnih studija književnosti sa Univerziteta u Mančesteru i master studija pisanja na Univerzitetu u Liverpulu. On je glavni lik filma u pripremi CONCRETE ULTRA, dokumentarca koji prati promotivnu turneju povodom srpskog izdanja knjige.
Roberts je nedavno osvojio nagradu PENfro za kratku priču. Zdravo druže nedostajao si nam je njegov prvi roman, za koji je dobio prestižnu alternativnu Not the Booker nagradu za najbolju knjigu napisanu na engleskom jeziku 2020. godine.
Rodio se i odrasta u Inis Monu, a danas živi u Kardifu sa suprugom, ćerkama i mačkom Ebi boginjom.

Muzika za zaspati